چـرا ما حق داریم نگران کـودکان باشیم؟

همین حاال که شما این متن را می خوانید تعدادکودکان درگیر اعتیاد در حال افزایش است، کابوس دود در خانه، سقف رؤیاهای خیلی از کودکان  سرزمینمان را کوتاه کرده است. اعتیاد مانند یک عضو جدانشدنی گاهی دور گاهی نزدیک، اما همواره در کنار ما خواهد زیست. این در هم جوار هم زیستن، برای فرزندان این سرزمین اجتناب ناپذیر است.کودک درگیر با اعتیاد یا آسیب ­دیده از اعتیاد فقط کودک معتاد نیست؛ بلکه کودکانی که پدر و مادر معتاد دارند و بستر زندگی آن ها آلوده به مواد است را هم شامل می شود. اعتیاد در یک خانواده مانند دومینو عمل می کند یک چرخه بدون توقف که برایش فرقی ندارد نفر بعدی بزرگ سال است یا کودک، از یک عضو به عضو دیگر این ضربه مهلک را انتقال می دهد. آسیب ­ دیدن از اعتیاد واگیردار می شود حتی ناخودآگاه در انتخاب های بعدی خانواده هم خودش را نشان می دهد. از طرفی ما نمی توانیم از رویارویی کودک با اعتیاد جلوگیری کنیم و اصوًال در معرض اعتیاد قرارگرفتن کودکان اجتناب ناپذیر است؛ ولی ما می توانیم مانع از آسیب ­دیدن کودک از مسئله اعتیاد شویم و یا آسیب دیدگی را به حداقل برسانیم و شرایط ترمیم و التیام زخم های ایجادشده را فراهم کنیم. شاید فکر کنید ما مسئول تربیت و نجات فرزند شخص دیگری نیستیم؛ اما همه کودکان حق دارند که به عنوان انسان های نوپا که توان رفع تمامی نیازهایش را ندارند از مراقبت دیگران بهره ببرند. ما باور داریم که تمام بچه های ایران باید در بستری امن رشد کنند؛ چون همه ما آینده مشترکی داریم. ما حق داریم نگران فردایی باشیم که کودکان دیروز بزرگ شده اند ولی برای ورود به جامعه آماده نیستند. درواقع به خاطر همان آینده مشترک اگر امروز هزینه رشد این کودک را نپردازیم باید در آینده هزینه  به  مراتب سنگینی بابت درست رشدنکردنش و درست تربیت نشدنش را بپردازیم. درواقع ما حق داریم نگران آینده مشترکمان با کودکانی باشیم که مهرموم ها بعد چرخ دنده های جامعه مان را به حرکت درمی آورند.

حال، ما برای ادای این حق در مجموعه کودکانه فعالیت های متفاوتی برای التیام و ترمیم آسیب های اعتیاد خانواده ها انجام داده ایم. از تهیه لوازم مدرسه تا تأمین اجاره بهای مسکن تنها بخش کوچکی از کارهای انجام شده است و ما به این باور رسیده ایم که دستگیری از این کودکان هرچند محدود، قدم کوچکی است برای نجات و حفظ آینده مشترکمان